एक आत्मिक क्षमायाचना : अन्धकारबाट उज्यालोतर्फ...
प्रिय आत्मा,
आज म तिमीलाई शब्दको आवरणमा होइन,
नाङ्गो सत्यको उज्यालोमा भेट्न चाहन्छु।
म धेरै समयदेखि भागिरहेको छु — न अरूबाट, न परिस्थितिबाट,
तर आफ्नै मनको छायाबाट।
म त्यो मान्छे थिएँ जो सानो कुरामा रमाउँथ्यो,
हासो, माया र सरलताको सुगन्धमा बाँच्थ्यो।
तर नजानिँदो तवरले,
अहंकार र क्रोधले मेरो आत्माको चोला फेरे।
म क्रोधी भएँ, कठोर भएँ, चिडचिडे भएँ —
र जसलाई सधैं हृदयको देवता ठानेँ,
उनीहरूलाई नै वचन र मौनताले चोट दिएँ।
म सोच्थेँ —
गल्ती त अरूले गरे,
तर आज बुझें —
गल्ती मेरो बुझाइमा थियो।
म प्रेम खोज्थेँ, तर म स्वयं प्रेम बन्न बिर्सें।
म साँचो भक्त बन्न खोज्थेँ,
तर मेरो पूजा पनि अहंकारको धुलोले ढाकियो।
म बाटोमा थिएँ, तर दिशा हराएँ;
सत्य देख्थेँ, तर छायासँग मोहित भएँ।
मेरो कर्मले मबाट मेरै आत्मा चिप्लियो,
र म एउटा खोक्रो देह मात्र बाँकी रहेँ —
जो हाँस्छ, तर भित्र रुन्छ;
जो बोल्छ, तर आत्मा मौन हुन्छ।
आज म स्वीकार गर्छु —
म अपराधी छु, तर अपराधमा होइन,
सुधार गर्न ढिलो गरेकोमा।
म दुश्मन होइन,
तर आफ्नै मनको दास बनेको छु।
६–७ महिनादेखि म मनको रणभूमिमा छु —
जहाँ क्रोध, ईर्ष्या, ग्लानी र भयले
मेरा सबै मूल्यहरू जलाइरहेका छन्।
काममा मन लाग्दैन, बोलीमा मिठास हरायो,
अस्तित्व नै परालको घरजस्तो ढल्किएको छ।
तर अब म उठ्न चाहन्छु —
फेरि त्यो सानो आत्मा बन्न,
जो कसैलाई दुखाउँथेन,
जसलाई सानो खुशीले पनि संसार मिल्थ्यो।
म आफैंलाई माफ गर्न चाहन्छु,
किनकि आत्मामाफी नै आत्मोद्धारको पहिलो चरण हो।
म ती सबै प्रियजनहरूलाई सम्झन्छु,
जसको आँखाबाट बगेको आँसुमा मेरो नाम मिसिएको थियो।
म तिनीहरूलाई भन्छु —
“माफ गरिदेऊ, अन्तिमपटक होइन,
तर अनन्त शान्तिका लागि।”
अब म अरूलाई होइन,
आफूभित्रको अन्धकारलाई जित्न चाहन्छु।
म आफ्ना दूषित विचार, क्रोध र भ्रमलाई
प्रेमको ज्योति सँगै जलाएर राखमा परिणत गर्न चाहन्छु।
म पुनर्जन्म चाहन्छु —
शरीरको होइन, चेतनाको।
जहाँ म सच्चा सेवक बनूँ,
भक्तिमा स्वार्थ होइन, समर्पण मिसियोस्।
जहाँ म प्रेम माग्दिनँ,
तर प्रेमको स्रोत बन्छु।
प्रिय आत्मा,
अब म अहंकार होइन, करुणा बन्नेछु।
म क्रोध होइन, सहानुभूति बन्नेछु।
म झूट होइन, सत्य बन्नेछु।
यदि फेरि पनि लडखडाएँ भने,
म दोष होइन, सुधार रोज्नेछु।
आज म तिमीलाई एक वाचा गर्छु —
अब म पीडा होइन, उपचार बन्नेछु।
अब म दोष होइन, दिव्यता खोज्नेछु।
अब म बाँच्ने होइन, जाग्नेछु।
र जब म फेरि उज्यालोमा पुग्नेछु,
त्यो उज्यालो म बाँड्नेछु —
त्यो आत्मासँग पनि,
जसलाई मैले एकदिन अनायासै दुखाएको थिएँ।
किनकि प्रेम नै अन्तिम सत्य हो —
र सत्यमा फिर्ने बाटो यही हो : आफैंलाई माया गर्ने, आफैंलाई माफ गर्ने,
र सबै आत्मालाई मुक्त गर्ने।
